فشنگ مشقی

دیگر این کار ها "خز" شد! عبارت "خز" ، صرفا یک فشنگ مشقی است که من برای سنجش آمادگی طرفِ حسابم به کار می برم! وبلاگ، متالیکا، محسن نامجو، هیچکس، مرلین منسون و ... همگی می توانند قسمتهایی از هدف باشند! شاید نباید دستم را رو می کردم ولی هنوز هم به اتکای این گلوله ی پوچ می توانم افرادی را مجبور کنم که دستشان را بالای سرشان ببرند. البته از آنها ترسی ندارم که مطمئنا دلیل سلاحشان، صرفا مازاد نقدینگی جیبشان بوده! و در بسیاری از مواقع خودم این اسلحه را برایشان تهیه کردم. ادعاهایم می تواند آن ها را سریعا خلع سلاح کند
در دنیایی که "من" زندگی می کنم، چیزی جز نشانه ها حکمرانی نمی کنند، از نشانه های تجاری و مصرفی گرفته تا نشانه های تجاری و مصرفی، از همگی آنها می توانم زرهی بسازم و بگویم که این زره، شما را از گزند دشمن محفوظ می دارد و خودم نیز از این زره ها کم ندارم! آن ها را روی هم می پوشم و وانمود می کنم که دنیای من ایمن است و مشتریان من در هنگام سو قصد، میمیرند غافل از اینکه زره من کار خود را می کند ولی آنها به این زره ایمان ندارند
مشکل این جاست که زره دشمنان نیز از همین جنس است و از همین کوک! ولی وقتی در صحنه ی نبرد روبرو می ایستیم گمان می بریم که دشمن لباس را اشتباه پوشیده! بلی آن ها هم ساخته ی "من" است
دنیای "من" هیچ فرقی با دنیای "دیگران" نخواهد داشت. همه جا را بوی باروت گلوله و صدای خون برداشته. و آن منم که می دانم همه ی اینها یک جنگ واقعی است چرا که همگان باور دارند که می جنگند و آخر سر، با خنده ی خفیفی (دقیقا مانند خنده ی پدری که در حضور اهالی محل با بچه اش آواز می خوانده) می گویند : همش یک بازیه ! خوش می گذره! من هم از این برادران رزمنده با رضایت خاطر می جنگند رضایت تمام دارم