اگر خواستید روی عکس کلیک کنید

سلف پرتره

به یاد دارم که شبی از شب های زمستان، به دوستم – معصومه ن زاده – گفتم : "منطقی نیست اگر، آدم عکسی از خود داشته باشد" البته یادم رفت که بگویم : "مگر اینکه عکاس، قصد تجربه ی سلف پرتره داشته باشد" که البته این شرط ظاهرا از جانب این دوست عزیز، پذیرفته شده بود! ... سر خط
من در جوابِ سوال معصومه که منطق من را در همان لحظه به چالش کشیده بود، صرفا یک دلیل آوردم!: "شاید دوستانم از من عکسهایی گرفته باشند که البته چند تایی از آنها دارم، ولی قاعدتا چون من خودم آنها را نگرفتم جزو آرشیو من محسوب نمی شوند" نیز من در ادامه ی اقناعِ او دلایلی از حق مالکیت آوردم که به نوعی شاید این دلایل باعث ریختن آبروی من و دوستان (به اصطلاح هنرمندم) به پیش خانم نجفقلی زاده می شد! (هیچ وقت حتی تصور هم نمی کردم که اینگونه –به شکل برژوازی– طرفدار کپی رایت باشم) ولی به هر حال منطق من حاوی دال (نشانه)هایی بود مدلول آن صرفا در نزد من معنی پیدا می کرد و احمقانه ترین حرکت ممکن آن است که من اینچنین منطقی را به عنوان حکم برطرف دوم این بحث اعمال کنم! به خاطر همین وقتی دوستم از اینکه فکر می کرد که کارش دزدی است و مشوش شد، من بر خودم "لعنتی" فرستادم که وجود مادر سالم هفت پشت آبا و اجدادی مرا مورد چالش قرار می داد! و من برای تمیز کردن این گندی که بر مانیتور دوستم زدم ( و هنوز هم امیدوارم که این حرف من از مانیتور فرا تر نرفته باشد) مجبور شدم تا اعتراف کنم و منبع تغزیه ی تمام خزعبلات (واژه ی دقیق را همان موقع گفتم ولی الان یادم نمی آید که آن شب بجای -خزعبلات- چه گفتم!) از راه رفتنِ بی دریغ من است و حقیقت تلخِ چرندیاتِ ناشی از راه رفتن بی اندازه را لو دادم. پس حالا باید همانند بدل باز لو رفته، نقشم را عوض می کردم! پس تئوری "انسان قائم به ذات را رو کردم" ... سر خط
باید اعتراف کنم که چند سالی بود که در باره ی جهان قائم به ذات "من" فکر می کردم و حتی این تفکر مرا به سمت انتشار برخی منطق نامه ها سوق می داد. در مقابل من همیشه کسانی بودند که مدعی می شدند، شیوه ی من منتهی به شعار "مرگ بر همه" است در صورتی که همین شیوه باید به "حق با همه است" منتهی شود . البته من می توانستم در همان بحث ها دلیل بیاورم که شما هم به دنبال "من" خود باشید و مرگتان را بر همه فرود بیاورید ولی این دوستان روشنفکر بنده، حتی در عالم مدرنی که برای خودشان ساخته اند به دنبال خیر و شر می گردند. خلاصه! من در این لحظه مجبور به تمام کردن بازی(پاورقی یک) شدم و نتایجی را که در این چند ماهه کسب کرده بودم ، رو کردم. .. سر خط
ماهیت روشن گری قرن معاصر بر مبنای احترام به شعور مردم دیگر شکل گرفته، در این میان روشنگران و (به اصطلاح) روشنفکران به مبارزه با استبداد و خشونت ناشی از آن برخاستند و در مقابل تئوری وحدت گرایی جهان، تئوریِ کثرت گرایی را مطرح کردند (حتی مسلمانان به رسم دیرینه ی خود، تئوریِ وحدت در کثرت را بیان کردند). غافل از اینکه کثرت گرایی نه تنها نمیتواند خواسته های جمعی را برآورده کند، بلکه با اخته کردن هویت فردی، ساختار زندگی فردی را از بین می برد و ساختار اجتماعیِ مبتنی بر نقطه نظرات مشترک (به مانند دشمن مشترک) شکل می دهد. من این شیوه را مرگ افیونی نام می برم..... سر خط
بلی! در نهایت داستان بالا من بنا به دلایل شخصی مجبور شدم ورق را برگردانم. و حتی خوشبختانه دیالوگ ما هم یک مثال را به ارمغان آورد که مربوط به کسی میشد که دلتنگ بود و خوابش می آمد و من هم مجبور شدم اعتراف کنم که مخالفت را دوست دارم..... پایان
-------
یک - همیشه سعی ما بر ادامه ی بازی است .دوستانم می گویند که بازیگر خوب کسی است که وقتی قواعد را کامل یاد گرفت آنها را به نحو احسن بکار گیرد ولی من معتقدم بازیگر خوب هر وقت بازی را کامل یادگرفت، باید رها کند. او باید بازی جدید را شروع کند.