سال نو

نمیدانم آرایش تند و غلیظ و شهوانی ات را قبول کنم و یا معصومیت و وفاداری به دوست پسرت را؟
نمیدانم درآمد بخورنمیر و فقر و مشکلات روزافزون مردم را باور کنم و یا خرید شب عید و ترافیک و شلوغی های پاساژ ها را؟
نمیدانم حرص و جوشهای روشنفکرانه ی اجتماعی ات را قبول کنم و یا "به من چه" هایت را؟
نمیدانم درخواستت برای زندگی نوین را باور کنم و یا پایبندی به اصول باستانی ات را؟
نمی دانم حمایت از سیاه پوستان آمریکایی ات را باور کنم و یا فریادهای ضد عربت را؟
نمیدانم دین اهورامزداییت را باور کنم و یا منش ضد اسلامیت را؟
بلی دوست عزیز! شما سال نو را به من تبریک میگویی و من نمی دانم آنقدر دموکرات هستی که عدم تبریک من را بپذیری یا نه؟
می ترسم. نه اینکه بپذیری، که نادیده اش بگیری. تصور کنی که بر من بخشیده ای این قصور را ... که البته از مزیت های دموکراسی ایرانی، "احترام" به عقاید دیگران است و نه "سنجش و باور" ... خوب! ... دوست عزیز و گرامی ... من هم برای شما سال خوبی را آرزو می کنم (هرچند که میدانم سال افتضاحی در پیش روست) امید وارم در سایه ی این سنت های حسنه سال نویی را داشته باشی واز تو می خواهم که نگران من نباشی ... روز عید من روزی خواهد بود که نه در کشور خودم و کنار هفت سین و آیینه و شمعدان در خانه منتظر ثانیه ها ، که روزیست به وسعت جهان و در کوچه ها و خیابان ها که همه باهم سرود می خوانیم ... هرچند که کم شمار باشیم .. هرچند که بی شمار نباشیم.