چیز و فلسفه!

یادم می آید که یکبار در یک جایی چیزی راجع به "تکلم بچگانه ی عشّاق امروزی" خواندم ( سایت رخداد بود انگار) ... البته سایت رخداد دچار مشکلات متنابه فنی است و ظاهرا گردانندگانش به اهمیت مشکلات تکنیکال سایتشان پی نبرده اند ( از قبیل فید، آرشیو مرتب و... که درجا به گردانندگان محترم پیشنهاد می کنم از امروز، روزی پانصد – تک- تومان کنار بگذارید تا سال دیگر همین موقع بتوانید کار را به یک کارشناس خبره بسپارید) باری ... داشتم می گفتم : تکلم عاشقانه ی بچه های امروزی یا تکلم بچگانه ی عشّاق امروزی ... .
هرموقع صدای این گونه نجواهای عاشقانه به گوشم می خورد، به یاد "مخمل آبی" می افتم. جایی که شخصیت منفور فیلم، هنگام تسخیر زن خواننده، صدایی کودکانه از خود بروز می داد و خواسته های جنسی- کودکانه را از زن طلب می کرد و زن زجر می کشید و خُرد می شد.
ولی اکنون در همین شهر خودمان، عشاق جوان همین الگو را پیش گرفته اند، با این تفاوت که ظاهرا زن نیز خُرد نمی شود. در حقیقت، زن و مرد به یک سمت جبهه رفته اند تا "زنی" دیگر را خرد کنند. زنی که اصالتش در این میان غیب شده و فقط به شکل ابژه ی لذت باقی مانده.

* * *

داستان ادیپ در عمق وجود تک تک مان رسوخ کرده و فرار از آن در حد ایده آل باقی مانده (کسی منکر این مساله است؟) حتی به زعم بنده، داستان عروس و مادر شوهر و یا داستان آن شاهزده که دختر را از قلعه ی دیو می دزدد، نشان دهنده ی وضعیت این عقده ی همگانی در تاریخ ماست.
اصلا اگر در داستان ادیپ دقیق شویم، همخوابگی با مادر، شرط تثبیت قدرت پسر بود. حتی می توانیم بگوییم که دلیل همخوابگی نه نیاز جنسی که نیاز به قدرت و جاودانگی بوده (شاید)... اصلا در شرایط حاضر (نه شرایط ایده آل) دلیل تشکیل خانواده (که به نظر می رسد نیاز عاطفی و جنسی است) چه چیزی جز تولید نسل بشر است؟ (لطفا استثنا ها را کنار بگذارید) ... من می خواهم به شما بگویم که مشکل اتخاذ شیوه ی " تکلم کودکانه در معاشقات" کجاست!!!؟ (چرا من باید به این مساله دقیق شوم؟)

* * *

خوب! فرض کنیم همانطور که بچه را فاقد جنسیت می پنداریم، عشّاق دوست داشتنی ما نیز می خواهند خود را در مقابل یکدیگر از جنسیت تهی کنند، شاید به دنبال عدالتی می گردند تا آنها را از تبعیض جنسی مصون بدارد ... پس چرا فقط " در مقابل همدیگر" از جنسیت تهی شوند؟ آیا این تهی کردن جنسی، بر طبق همان سوژه ی جنسی نیست؟
پس ظاهرا علیرغم میل باطنی ام، ظاهرا دلیل اصلی، بر عهده گرفتن رول کودک، در مقابل دیگریست. آن دیگری که خواه پدر است و یا خواه مادر. باز همان آش در همان کاسه.
حالا سوالی دیگر: اگر تلاش برای کودک نمایی ارضا کننده است، آیا طرف مقابل که در جایگاه پدر و یا مادر قرار می گیرد، میل جنسی اش تحریک می شود ؟ پس چرا در مقابل رابطه ی جنس با کودکان گارد می گیریم؟ آیا هر کداممان - تک تک- همانی نمی شویم که فیلم معاشقه با کودکی را بر روی اینترنت می گذارد؟
سوالی دیگر: واقعا میل جنسی در کجا قرار دارد؟ فقط در میان پا؟ آیا این میل لامصب نمی تواند در ادبیات، فکر، هویت و ... قرار داشته باشد؟ آیا ارضای میل جنسی از ما بیگانه شده که بتوانیم آن را از کار و بیان و زندگی جدایش کنیم؟

* * *

مبحثی دیگر:
مساله ای که در این عادت دیرینه ی تاریخی ما (میل جنسی عاشقانه را عرض می کنم) خود نمایی می کند، قهرمان زایی آن است! یکی از طرفین قهرمان آن یکی است، شاید هم هر دوطرف قهرمان هم باشند ولی چون موقعیت دست نداده تا طرفین حقیقتا قهرمانِ هم باشند، این قهرمان پروری به "خالی بندی" و مصادره ی خاطرات "باحال" دیگران نمود پیدا می کند. به ناگه همه ی مان می توانیم از هیچ به همه تبدیل شویم و این پروسه ی مخ زدن به شدت ساده است.
البته در نوع صداقتمندِ این پروسه برعکس عمل می شود، کوچکترین عملی به مثابه با ارزش ترین عمل نمود پیدا می کند و از آنجایی که خون شرقی ما بخیل است، اقدام مشابه دیگران را سریعا تختئه می کند. ... خلاصه ... نگار من که به مکتب نمی رود، همیشه مسالت آموز مدرسان است!

* * *

در نهایت ... دوستان! مزاحم معشقاتتان (درست جمع بستم؟) نمی شوم ... حتی برایم آنقدری مهم نبود که این ها را بنویسم فقط می خواستم بگویم که این از "خود بیگانگی" است که دمار از روزگارمان در می آورد. این همان طلسمی است که شرقیان بسته اند. طلسمی که ما را از روی شتر بلند می کند و بروی مرسدس می نشاند، ولی ما همچنان همان شتر سوار می مانیم!