تاریخ تجاوز

از سر بی حوصلگی نه فاکت دارم نه مصداق!
ولی تا آنجا که یادم می آید، جنگ سوژه ای مردانه در دنیایی مردانه بوده و هست! تجاوز – برای تسلط-  جزء لاینفک آن مانده. سربازان با تجاوز به زنان و دختران جبهه ی مغلوب به جشن پیروزی می رفتند (می روند) و برای شکست خوردگان، چیزی باقی نمی ماند، جز سر خوردگی و فرزندانی ناخواسته. فرزندانی نه از نژاد خود. تا نشانه ای باشد از فتح دشمن تا پایان تاریخ.

ولی حالا! ... تجاوز می شود ولی فرزندی زاده نخواهد شد، چرا که بعد از تجاوز، زنان را مثله می کنند، می سوزانند و یا به زور درمانشان می کنند. در نتیجه نمودهای سلطه را با دست خود پاک می کنند. چرا که مرد "دیروزی" می داند که اخته شده. می داند که نسلی از او برجای نخواهد ماند و آگاهست که دیگر مردانگی او برای ما پشیزی ارزش ندارد!

از مردانگی چیزی نمانده جز خود ارضایی، جز میلی سرکش که مایه ی آبروریزیست (البته برای آنها). دیگر کسی با تجاوز جنسی در زندان شکنجه نخواهد شد، چرا که همه بر حقیقت واقفیم و همه می دانیم که این ننگ ما نیست که ننگ آنهاست.

 آنکس که تجاوز می کند و بعد بدن مجروح را می سوزاند، از چه ترسیده؟ از مردمی که در چشم برهم زدنی از زندگی ساقط می شوند؟ از عدالتی که خود وضعش کرده؟ مگر نه اینکه می گویند "میراث داران حکومتی اولایی هستند" ؟ پس چرا بعد از تجاوز معدوم می کنند؟

تنها چیزی که از این فاجعه دستگیرم می شود زوال سلطه و افول نظام مبتنی بر ارزش های مردسالاری است. دیگر کسی از ما (و مردمی که برای جنبش هزینه می دهند) از اینکه مورد تجاوز قرار گرفته، شرمنده نخواهد شد. شرمندگی این سلطه طلبی جنسی، می ماند برای آنکه تجاوز کرده و خود تاب و تحمل عمل خود را نداشته، پس بجای اینکه خود را بسوزاند، ترانه موسوی را سوزانده!